یک راه آسان برای تشخیص فوم پروتئینی(پلیمری) از فوم شیمیایی(شوینده ها)
تغییر pH یا اسیدیته محلول فوم است.
? فومهای پروتئینی و پلیمری در دامنهpH=4-6 نا محلول بوده و به اصطلاح منعقد می شوند.دقیقا شبیه لخته شدن پروتئین شیر در حضور اسیدهایی مثل سرکه یا ماست ترش که منجر به تولید نوعی پنیر میگردد.البته میزان لخته شدن پروتئین به درجه هیدرولیزاسیون آن بستگی دارد.
? از آنجاییکه اغلب فومهای به اصطلاح شیمیایی بازار حاوی لوریل اتر سولفات یا سولفونیک اسید هاهستند و این ترکیبات در محیط اسیدی فوق کاملا محلول بوده و لخته تشکیل نمی دهند( اصولا تشکیل لخته منحصرا مربوط به ترکیبات پلیمری است و ترکیبات غیر پلیمری قادر به تشکیل لخته نیستند) بنابراین براحتی می توان فوم پلیمری را از فوم شیمیایی تشخیص داد.
? برای اینکار می توان از یک اسید قوی مانند اسید سولفوریک,نیتریک اسید یا کلریدریک اسید استفاده کرد که در اینصورت باید به طور مداوم pHرا کنترل کرد تا از محدوه۴-۶ فراتر نرود, چون پروتئین ها در pH های پایینتر از ۴ به تدریج در آب حل شده و فرایند لخته شدن اتفاق نمی افتد.
? اما راه ساده تر, استفاده از اسیدهای ضعیفتر مانند استیک اسید(سرکه) یا سیتریک اسید(جوهر لیمو) است.این دو اسید به راحتی در دسترس بوده و نیازی به کنترل pH ندارند چون اسیدهای ضعیفی هستند ودرصورت استفاده بیش از حد, pH محلول از۴ پایینتر نمی آید.
? حال چنانچه با اسیدی کردن محلول,هیچ لخته ای تشکیل نشد, فوم مورد نظر پروتئینی یا پلیمری نیست.و چنانچه با اسیدی کردن محلول مورد نظر لخته های پروتئینی یا پلیمری تشکیل شد نشان دهنده آنست که در محلول فوق ترکیبات پلیمری یا پروتئینی وجود دارد و اگر بعد از اسیدی کردن محلول فوق و ریختن آن در دستگاه فوم ژنراتور شاهد ایجاد فوم بودیم نشان دهنده آنست که ترکیباتی غیر از پروتئینها هم در محلول فوق وجود دارند که مسئول ایجاد فوم هستند. به عبارت ساده تر, فوم فوق مخلوطی از فوم های شیمیایی و پروتئینی است.
? نکته مهم: فقط برخی از پلیمرها از قبیل پروتئین ها و ترکیبات مشابه قابلیت لخته شدن در محیط اسیدی را دارند نه همه پلیمرها
دانلود و مشاهده فیلم آموزشی ? ???
بازدیدها: 9390